به نام خداوند کوه های استوار و زنان و مردان استوارتر از کوه

کاپادوکیا عجیب ترین سرزمینی که دیدم . پر از کلیسا در دل کوه ها و عکس های عجیب غریب توی کوه - و شهر های زیر زمینی - 

مسیر کاپادوکیا مسیری بود که من سال 90 بعد از یک پرس و جو از اهالی فن به این نتیجه رسیدم که حتما باید برم. مخصوصا که ما چند سال بود به دلیل شغل و تخصص مان مدام به ترکیه و آنتالیا می رفتیم و این برای روحیه ماجراجو یعنی مرگ .

چرا؟ چون روحیه ماجراجو هیچوقت قبول نمیکنه یک شهر را دوبار ببینه . 

این شد که با اهالی فن صحبت کردم که یکی از آنها شهر ترابزون را پیشنهاد داد در کنار دریای سیاه و دیگری کاپادوکیا. 

کلا من چون زیاد شهرهای ساحلی بودم ترجیح دادم کاپادوکیا را انتخاب کنیم . 

و این شد که از آنتالیا یک ماشین کرایه کردیم به شکل زیر. 

که ظاهر زیبا داشت . اما گویا از نظر فنی خراب بود.( حالا بعدا میگم چه بلایی سرما آورد ) .

اون تایم که ما تصمیم گرفتیم برریم کاپادوکیا ، اساسا هنوز در مارکت ایران کسی قصد چنین سفری نمیکرد. 

خوب از اول سفر نامه شروع کنم که معلوم بشه سر و ته اش کجاست . 

روز اول : 

همونطور که گفتم ما از پارسال دوتا بلیط  هواپیمایی ترکیش بهمون داده بود. بابت تاخیر 2 روزه که داشتند. اول رفتیم استانبول.

اما اینبار به سروش گفتم من حاضر نیستم اختلاف ساعت پروازی رو تو فرودگاه استانبول بگذرونم. بنابرین یک تاکسی گرفتیم رفتیم به نزدیکترین جا به فرودگاه.که دریا داشت و یک پارک خیلی کوچک . هرچی بود از فرودگاه بهتر بود.

اینجا نشستیم یکذره آبمیوه خوردیم.مدل رستورانش دوست داشتنی بود. حس جالبی داشت.

بعد سوار هواپیما شدیم رفتیم به سمت آنتالیا . خوب با اینکه 8مین بار بود آنتالیا میرفتم. ولی بازهم دوست داشتم برم.چون سروش اونجا جلسه داشت و من به ذوق رفتن به جزایر یونان داشتم میرفتم.

بلاخره بعد ازکلی خستگی . که من خیلی خیلی خسته شدم. مخصوصا از فرودگاه تا هتل ..چون هتل تو قسمت بوازپس چسبیده به هتل بود. این هتل همونی بود که من بابتش 3600 دلار متضرر شده بودم. از طرفی خوشحال بودم چون میدونستم این یک راهیه که خدا پیش پام گذاشته که مشکلم رو حل کنم. چون این هتل تنها هتلی بود که 3 شب جا میداد. قرار بود سه شب بمونیم.

به محض رسیدن رفتیم ناهار خوردیم. هتل خیلی زیبایی بود. پر بود از مجسمه های یونانی و اساطیری ...خیلی کیفیت هتل بالا بود.

اینجا هم طبق روال همه هتلها .چند تا زن محلی غذای محلی ترکی به نام گوزلمه درست میکردند.که نون و به انتخاب مشتری گوشت یا پنیر یا سبزیجات توی نون میذارن و روی تنور میذارن تا بپزه.

و سروش بدغذا عاشق گوزلمه با گوشت چرخ کرده است. کلی هم اینجا عین بچه دوساله ها نشسته بود چشم تو چشم اینا و یک عالمه براش گوزلمه درست کردند.

اینهم عکس سرسره های هتل که پشت سر اینا بود.

ترجیح میدم همه چیز با عکس اش بگم. چون از همه چی عکس گرفتم. اینطوری خوب یادم میاد هر روز چی کار کردیم.

بعد از اینکه از راهروهای مختلف گذشتیم رسیدیم به اتاقمون.

این سقف راهروی وسط بود که من عاشق اش شدم. آخه این کبوترا و اون سقف آبی چقدر زیبا بود. تمام راهروها پر از مجسمه های رومی و یونانی بود.

باربری که چمدونامون رو آورد مثل بلبل انگلیسی حرف میزد و همه چیز رو بهمون توضیح داد.که ساعت ناهار کی هست شام کدوم رستوران هست. صبونه تو کدوم قسمت سرو میشه. خیلی خوشمان آمد از باربر انگلیسی زبان.

داخل هتل یک عالمه قو و پرنده های مثل غاز آزادانه ول میچرخیدند.من هرکاری کردم بغلشون کنم نمیشد.چه گنده بودند. تاحالا قو از نزدیک ندیده بودم.یعنی به این نزدیکی فیس تو فیس .از دور کوچیکترن.

عاشق این پرده های سفید هستم که همه جای هتلهای لوکس هست.رویاییه.

روز اول تو هتل کار بخصوصی نکردیم حتی شنا هم نکردیم. آخه داشتیم از بی خوابی میمردیم. فقط کلی خوابیدیم. و یک مسابقه تو آب برگزار شده بود. اونو دیدیم.خیلی باحال بود. و خنده دار. ورزش هم تو آب برگزار شده بود گروهی. خیلی دلم میخواست برم ...ولی خوابم میومد.

شب دوستامون که تو آنتالیا کار میکنند.زنگ زدند گفتند کنسرت منصور و ابی هست.

ما هم که بی برنامه بودیم. پاشدیم رفتیم . البته من اولش کلی مخالف بودم. گفتم ما که کنسرت ابی رفتیم عید. بعدشم که باید 200 دلار کرایه تاکسی بدیم. نفری 130 دلار هم بلیط. اصلا حوصله ندارم.

اما بلاخره تپل ماشین کرایه کرد. روزی 50دلار. همیشه همین کار رو میکنیم. ماشین کرایه میکنیم .اینطوری کرایه ماشین های گزاف هم نمیدیم.

رفتیم کنسرت بر خلاف عید که جمعیت هل میدادن همدیگرو ..منم یوهو خوابم برد ...ان دفعه هم خیلی دلنشین بود..هم خیلی خوب. تازه بلیط هم از ما نگرفتن و مهمون برگزار کننده کنسرت بودیم.چون آشنا در اومد.و من عاشق کنسرت منصور شدم.

آخه اصلا من کلا با کنسرتهای شاد میونه خوبی دارم. انقدر جیغ و داد زدیم. دوتا از دوستامون ما رو پیچوندن و رفتند ردیف اول. بدم میاد از این آدمهایی که بخاطر موقعیتت بهت میچسبند و وقتی که منفعتی ندارند ولت میکنند.

اونا هرچی ما بهشون زنگ زدیم دیگه جواب ندادند...و فقط از بالا دیدیم چسبیدن به استیج...

بعد کنسرت بهمون زنگ زدند ماهم جوابشون رو یخ دادیم.دیگه حوصله نداریم با همه خوب باشیم.

موقع برگشت با ماشین گم شدیم. آخه خیلی جاده ترسناک بود. و ما هم که اون قسمتها رو اصلا بلد نبودیم. بعد جالب بود که هیچ کی تو جاده نبود ازش بپرسیم.